Samen voor altijd!

De afgelopen tijd stonden we hier in ons hol stil bij het afgelopen jaar. Het terugblikken op alle mooie en kostbare geluksmomentjes maar tevens ook al ons verdriet en de vele teleurstellingen. Hoe mooi en sprookjesachtig ons jaar ook begon het leek steeds meer in het teken te staan van vallen en weer opnieuw opkrabbelen. Vele tranen hebben er gevloeid, vele boze woorden zijn eruit onze monden gerold en vaak zaten we ineen gekrompen niet wetende of we het wel konden overleven. Toch vonden we steeds opnieuw de kracht en nu is het jaar waarin we gevochten, gesmeekt en gebeden hebben bijna voorbij..

Hoe moe we nu ook zijn en hoe zwaar het ook was, ik ben dankbaar. Aan het einde van 2012 en tevens het begin van 2013 riep ik net als het jaar daarvoor dat het ons jaar zou worden. Ik geloofde in het jaar 2013. Hoewel dit jaar ons niet heeft gegeven waar wij zo naar verlangen, is het toch ONS jaar geworden. Vooral met de hoofdletters ONS. Telkens als de een viel was daar de toereikende hand van de ander. Als de wereld leek in te storten, onze droom verder weg leek dan ooit te voren en onze wereld zwart kleurde vonden wij steeds weer een lichtje in de duisternis. Het waren hij en ik die steeds weer opkrabbelden en de moed vonden om niet alleen te blijven vechten maar ook nog steeds naar de mooie momenten van het leven konden kijken. Juist die momentjes vullen onze harten en geven ons de kracht. Terwijl ik dacht dat we samen de top van de liefde hadden bereikt. Dat onze liefde niet nog meer kon groeien is het tegendeel dit jaar gebleken. Mijn liefde en respect voor hem is meer en groter dan ooit. Mijn hart klopt voor hem. Onze liefde, zo groots, zo tastbaar en onvoorwaardelijk. Hij en ik voor altijd.

De laatste tijd was ik bang. Bang om nooit moeder te mogen worden. Dat zorgde dat ik bijna angstig het nieuwe jaar in zou stappen. Ik wil zo graag zwanger worden maar wat als het antwoord op ons pad komt, die onze droom uiteen laat spatten? Hoe neem je afscheid van iets waar je zo naar verlangt maar er nooit heeft mogen zijn? Het leek mij een onmogelijke opgave. De angst om in te storten en niet meer te kunnen staan was groot. Het is mijn liefde voor hem en zijn liefde voor mij die de angst heeft weggenomen. Dit jaar wordt ons jaar. Dit jaar zullen we ouders worden of wetende voor altijd kinderloos te blijven. Het maakt mij verdrietig maar niet meer angstig. Ik weet dat ons huwelijk niet zal breken. Dat onze liefde zal blijven groeien en wij voor altijd is. We zijn gelukkig en we blijven zoeken naar ons geluk, in welke vorm dan ook.

Dit jaar hebben we geleerd om te kijken naar al het moois dat we wel bezitten, onze wereld zelf in te kleuren, dat er nog genoeg is om over te dromen en dat onze liefde de basis is. Hoe dan ook 2014 wordt ONS jaar. Wij geloven in 2014!